Copyright

Stinkende zaakjes

Het is hier al drie weken niet pluis in huis. Het stinkt. En niet zo’n klein beetje. Het begon met een vervelend pedant luchtje, waarbij je al snel denkt dat de kat ergens een dode muis heeft verstopt. Maar het werd erger en zwol in mijn beleving aan tot de proporties van een dood nijlpaard. In een gezamenlijk project van alle gezinsleden kwamen wij tot de conclusie dat de locatie kamer, keuken moest zijn. Dus alles ging op z’n kop. Onder de bank, in de kastjes, in de bloempotten, ja, zelfs de plint van de keuken ging er af. Niets te vinden. Geen enkele aanwijzing. Ik was dus aardig chagrijnig. Al een tijdje.

En toen kreeg ik plotseling een rake twittertip van @kwekvanderplas (Wie zegt dat twitteren geen zin heeft?). John van Uffelen maakte me attent op een interview over de mening van Rabobank over franchise in de tuinbouw, een hot onderwerp, dat in z’n geheel op www.franchiseformules.nl was geplaatst. Het verhaal kwam me erg bekend voor. Ik schreef het namelijk zelf in opdracht van www.onderglas.nl en had er ook mijn stinkende best op gedaan. Het was brutaal en zonder vragen van mijn blog geknipt en geplakt, inclusief foto.

Ik kom mijn verhalen met enige regelmaat tegen op sites van geïnterviewden, die in hun enthousiasme en onbekend met de auteurswet iets doorplaatsen wat eigenlijk niet mag. Ik kan er niet mee zitten, zo lang de reikwijdte beperkt is. Hoe vaak keer ik terug van een meer dan hartelijke ontvangst, met een kistje tomaten, een bos druiven of bloemen? Allemaal voorbeelden van gastvrijheid die in tuinders- en boerenkring zo vanzelfsprekend is en zo gastvrij wil ik zelf ook graag zijn.

Maar dan zo’n commerciële site, waar na toezending van een factuur vliegensvlug mijn interview verwijderd werd, daar raak ik toch wel erg van ontstemd. Vier dagen lang hadden ze mooi traffic binnen gehaald en hun doel allang bereikt.

Er volgde dus een pittige mailwisseling die eindigde met hun mededeling: ‘Het is jou helaas alleen maar om geld te doen, daar werken wij niet aan mee. Discussie gesloten wat ons betreft.’

Stoom uit mijn oren.

Dus toen gisterenavond de erwtensoep op tafel stond en de kinderen ook nog eens begonnen de emmeren over -in mijn ogen- onbenulligheden was voor mij de maat vol. Ik ben al foeterend flink uit mijn slof geschoten en met een vaart naar boven gevlogen naar mijn computer. Toch maar eens wat naargeestige berichten over copyrightschending rondgetwitterd. En dat hielp om af te reageren. Meteen bijval van collega’s en vrienden. Diezelfde avond heb ik met hulp van de NVJ een mooie brief opgesteld met een eis tot schadevergoeding.

Vanmorgen stond ik weer goedgeluimd op. Brief met genoegen aangeboden bij het plaatselijke postagentschap. Op naar het volgende stinkende zaakje: de keuken.

Een plotselinge inval deed mij boven op de keukenkastjes klimmen, richting warmtewisselaar koelkast. En jawel hoor, daar kwam die rottende en schimmelige lucht vandaan. Wat bleek het geval? Het opvangbakje onder het condensgootje van de koelkast was vol gegroeid met iets drabberigs dat zo nu en dan onder invloed van condenswater tot leven kwam.

Hoewel onze moderne koelkast heel handig is in het onderhoud, heeft geen ontwerper gedacht aan de mogelijkheid om zo’n bakje regelmatig te kunnen kuisen. Geen laadje of klepje om bij dat opvangbakje te komen. Er was maar één oplossing: inbouwkoelkast uit z’n behuizing halen. Zo gezegd, zo gedaan. Drie uur later was de klus geklaard. Ja, met handschoenen aan, al kokhalzend. En na deze grondige schoonmaak kan ik jullie zeggen dat ook mijn slechte humeur als sneeuw voor de zon is verdwenen. Alhoewel, ik loop nu tamelijk achter met de geplande arbeid.