De trap
De een heeft zijn
moeder nodig, de ander haar beste vriendin. Weer een ander een therapeut. Ik
heb de trap. De trap die zich verzet, maar zich uiteindelijk laat bedwingen.
Vijfendertig jaar ligt hij verborgen onder wollen gemêleerd
tapijt, vastgehecht met stevige lijm en honderden krammetjes. Voetstappen, naar
boven en weer terug, van vlugge voeten die door de jaren strammer, stijver
werden. Op een dag maakte de leuning plaats voor een geleidingsrail voor de
traplift. Verbleekt, stoffig en versleten verloor de trap zijn
verbindingsfunctie als spil van het huis.
Op de eerste dag dat wij dit nieuwe leven binnen stapten kreeg
de trap heel wat te verwerken. Mijn kinderen trokken genadeloos het tapijt van
de treden. Zo’n woeste aanval nam de trap ons niet in dank af. De wol liet los,
maar de lijmresten niet. Schuurpapier, cola, lijmverwijderaar en föhn konden
het verzet niet breken. Respect eiste de trap, het hart van ons nieuwe huis.
In de daarop volgende weken deed ik verschillende pogingen om
de trap in oude glorie te herstellen met weken, stomen en krabben. Tot mijn
vingers er van open lagen. Tree voor tree kwam de oude, donkerbruine ondergrond
naar boven. Het koste tijd. Heel veel tijd. Dat kwam mooi uit, want zo kon ik uitgebreid nadenken over de afgelopen
jaren.
Dertien treden, dertien stappen voorwaarts en omhoog. Langzaam
geeft de trap zich bloot. Schuren, schilderen, snijden, plakken, schroeven en
boren. Donker verandert in licht. De trap krijgt nieuwe,
lichtvoetige vrienden. De een rent, de ander springt. En weer een ander loopt
een nieuw leven tegemoet.
1 opmerking:
Het leest bijna als een gedicht. Veel geluk in je nieuwe huis en met je nieuwe leven, Pieternel.
Een reactie posten