Richard en Marian van
Ruijven over schuldsanering:
‘Probeer het stuur in eigen hand te houden’
Nog één jaar bikkelen
en Marian en Richard van Ruijven uit De Lier kunnen weer opgelucht adem halen.
Door pure pech moesten zij hun bedrijf beëindigen. Met opgeheven hoofd
doorstaan ze een lastige periode in hun leven, die je niemand toewenst maar die
toch te overwinnen is. Dit verhaal
kwam tot stand omdat Richard en Marian van Ruijven hun medewerking verleenden.
Negen jaar lang was Richard van Ruijven tuinder. Samen met
zijn broer Cor teelde hij lisianthus op hun bedrijf Rico Quality Flowers in
Honselersdijk. Ze mikten op goede kwaliteit en probeerden zich te onderscheiden
met nieuwe rassen. Daarvoor maakten ze afspraken met de leverancier van hun
uitgangsmateriaal.
Faillissement
Doorgaans pakt het overstappen op nieuwe rassen goed uit.
Maar in dit specifieke geval viel de productie van het nieuwe assortiment
tegen. In plaats van de beloofde 90% oogstbare takken kwamen de broers op 50%.
Een flinke financiële tegenvaller, aangezien de nieuwe rassen een groot deel
van hun bedrijf besloegen. Oorzaak van de tegenvallende productie zat volgens
Richard in het wortelstelsel van de afgeleverde planten, maar naar de winter
toe zag het plantmateriaal er weer wat beter uit. In overleg met de leverancier
besloten ze het er nog een jaar op te wagen.
Van Ruijven: “In het voorjaar van 2009 werd zichtbaar dat
het plantmateriaal niet verbeterd was en de oogst weer tegen zou vallen.” Nog
tamelijk onverwacht stopte de bank de financiering van het bedrijf. Dat
gebeurde een dag voor de zomervakantie. “Eigenlijk een absurde situatie. We
zijn gewoon op vakantie gegaan”, herinnert hij zich. Zijn echtgenote Marian
vult hem aan: “Het kwam toch nog vrij plotseling, maar op zo’n moment moet je
reëel zijn. Dit hou je niet vol.” Voor hen was het wel een klap in het gezicht
dat juist de leverancier van het uitgangsmateriaal als eerste het faillissement
aan vroeg.
Vervolgtraject
Direct na de vakantie klopten de twee families aan bij het
Ondernemersklankbord voor advies bij bedrijfsbeëindiging. Zo kwamen ze in
contact met Peter Weber en Fop de Pater die hen begeleidden bij het
vervolgtraject. Op 1 oktober ging het bedrijf op slot en op 29 december 2009
werd het faillissement uitgesproken. De curator organiseerde een online veiling
van roerende zaken. Bijzonder pijnlijk was dat er naast bedrijfsmiddelen ook
privé eigendommen van broer Cor onder de hamer gingen. Richard’s auto en huis
waren onderpand bij de financiering van het bedrijf.
De familie van Ruijven heeft vier jonge kinderen, waarvan op
dat moment één baby. Verplicht verhuizen zou het gezin ernstig uit evenwicht
brengen. Mede op initiatief van Weber werd een passende oplossing gevonden,
voordat de curator op de stoep stond. Dat was echt een geluk bij een ongeluk.
Marian vertelt hoe bepaalde verwikkelingen indruk op haar
maakten. Haar zwager en schoonzus waren op huwelijkse voorwaarden getrouwd,
waardoor haar schoonzus buiten schot bleef. Zij en Richard zijn in gemeenschap
van goederen getrouwd, waardoor ze meegetrokken werd in het faillissement.
Schuldsanering
Onder begeleiding van Weber klopte de familie Van Ruijven
aan bij het loket Schuld en Hulpverlening van de gemeente Westland. Weber: “De
Wet schuldsanering natuurlijke personen (Wsnp) is een goede regeling, maar niet
iedereen komt ervoor in aanmerking. Je moet namelijk eerst proberen een
minnelijke regeling te treffen met je schuldeisers. Zolang je nog bezittingen
hebt, word je niet toegelaten.”
De familie Van Ruijven voldeed aan de voorwaarden en ging
vol moed, maar met gezonde tegenzin de schuldsanering in. Ze kregen een
bewindvoerder toegewezen. Een bijzondere periode brak aan, waar ze met
ondernemersogen om zich heen blikten en tegelijkertijd afhankelijk werden van
anderen. Marian pakte de draad snel op. “Je moet echt leren voor jezelf op te
komen en je niet laten overrompelen door mensen die bepalen hoe jij moet
leven.”
Bijstandsniveau
De bewindvoerder nam kennis van de situatie en berekende met
welk bedrag het gezin per maand rond moest komen. Het mag duidelijk zijn dat
dit bedrag niet meer was dan bijstandsniveau.
Marian leerde al snel vindingrijk inkopen doen. “We waren al
niet gewend om luxe te leven. Aldi en Lidl waren voor mij geen onbekenden.” Moeilijker
vonden ze de impact op hun privacy als gezin. Richard: “Het eerste jaar
ontvingen we onze post wekelijks in een grote witte envelop, die door de
bewindvoerder was nagekeken. Zo gingen alle bellen rinkelen toen er een
vaarvergunning van ons oude polyester bootje binnen kwam. Ze dachten dat we in
het geheim wellicht een jacht hadden.”
Solliciteren
De wet verlangt tijdens de saneringsperiode de volledige
inzet van het gezin. Vader en moeder moeten beiden minstens 36 uur per week
werken om een deel van hun schulden af te betalen. Voor Richard geen enkel
probleem, omdat hij al snel werd ingelijfd als medewerker op een
tuinbouwbedrijf met pluischrysanten en lisianthus. Voor Marian lag dat veel
moeilijker, met de zorg voor vier kleine kinderen. Ze had al een deeltijdbaan
in de zorg, maar moest solliciteren voor een voltijd functie. Dat de
kinderopvang tegelijkertijd onbetaalbaar is, werd buiten beschouwing gelaten.
Ze moest daarom flink onderhandelen om tot een voor haar werkbare oplossing te
komen. Ze solliciteert volgens de verplichting, maar er is tot op heden geen
nieuwe baan op haar pad gekomen.
Lang niet vlekkeloos
Nog één jaar, dan is de driejarige periode van de
schuldsanering voorbij. “Reken er maar op dat die datum in mijn agenda dik is
omcirkeld”, zegt Marian. Ze heeft geleerd van zich af te bijten. Ze heeft een
goede band opgebouwd met de bewindvoerder en zoekt steeds voor haar gezin uit
hoe ze kan rond komen. Als voorbeeld noemt ze een nieuwe fiets voor één van de
kinderen, die ze dankzij een regeling via het bedrijf van haar man toch bij
elkaar kon sparen.
“Het valt ons op dat de mensen van de schuldsanering vooral
gewend zijn mensen te begeleiden, die schulden hebben gemaakt bij een
postorderbedrijf. Ze schrikken van de hoge bedragen die een faillissement van
een tuinbouwbedrijf met zich mee brengt. Dat is natuurlijk een totaal andere
situatie”, legt ze uit.
Eerlijke kans
Niet alles valt tegen als je de draad weer gaat oppakken. Zo
krijgt het gezin een eerlijke kans als de drie jaar voorbij zijn. Weber legt
uit dat ze straks gebruik kunnen maken van een regeling met de belastingdienst.
“Ze krijgen verliescompensatie. Daarbij zullen ze zeven tot acht jaar geen
inkomstenbelasting gaan betalen.”
Met het bedrag op de boedelrekening (zie kader) kan een deel van de
schulden worden afbetaald. Die regeling geldt voor alle crediteuren, dus ook
voor de bank en de belastingdienst.
Richard werkt inmiddels alweer twee jaar voor een ander,
maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Als je hem vraagt naar zijn
grootste wens glimlacht hij. “Het liefst weer tuinder zijn.” Marian is
inmiddels ervaringsdeskundige op gebied van schuldsanering, maar gaat het
liefst weer studeren. Die plannen moest ze namelijk drie jaar lang laten
rusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten