Verbouwen

Terras leggen, girrrlpowerrrr!

Mooi hoor, zo’n seventies-huis, maar de oranje tegeltjes en schrootjes binnen verraden eigenlijk al dat er ook grindtegels in de achtertuin liggen. Oerlelijk en groen begroeid. En zoals velen voor mij hebben ervaren is na de immense verbouwing mijn portemonnaie leeg. Geen knappe, handige Lodewijk achter de hand, noch een ander manspersoon. Hoe los je zoiets op?

Als vrouw alleen dacht ik dat het me never nooit zou lukken om de achtertuin weer op orde te krijgen. Immer ziek, zwak en misselijk en bovendien een giga-verbouwingsklus achter de rug zonk de moed me in de schoenen. Maar wie niet sterk is moet slim zijn en oude tegels hebben ook hun charme. Zo toog ik naar de plaatselijke tuinmaterialenhandel en vond achter op het terrein een halve pallet rode waaltjes, die ik voor een habbekrats kon kopen. Heel vriendelijk werden deze voor mijn huis gezet, samen met een berg zand.

Iedere dag een uurtje buffelen, dacht ik. Eerst maar eens een pad uitgraven. Daarmee begon de ellende al. Een oude boom in de achtertuin had vrolijk mijn hele tuin bezet met zijn wortels. Dat was hakken, bikken en zagen, maar het lukte. Het duurde weliswaar een paar dagen, maar de aanhouder wint. Daarna verplaatste ik met een kruiwagen alle grond van de ene kant van de tuin naar de andere kant en het zand van de voorkant naar de achtenkant van mijn huis. Met flinke pauzes ertussen om bij te komen. In jaren niet zoveel spierpijn gehad.

Tegelijkertijd kwam de lokale Overheid ook op het idee de stoepen te renoveren, dus werd ik nieuwsgierig gadegeslagen door een paar rasechte, getatoeëerde stratenmakers. Een blik van verstandhouding en wij begrepen elkaar al snel. Ik toonde mijn oprechte bewondering voor de enorme oppervlakte stoep die zij vakkundig waterpas legden, terwijl ik ondertussen mijn grindtegels stuk voor stuk omdraaide. Wij voerden dialogen over iets aflopende zandbedden en aan twee kanten van de schutting zongen we mee op de Top 40. Gul doneerden zij een kruiwagen brekerzand en ik gaf hen het zand dat ik teveel bestelde. Vriendelijk ruimden ze de hoop op waar ik eigenlijk geen raad mee wist. Ik kreeg er steeds meer plezier in.

Hoogtepunt was ongetwijfeld de klinkerknipper, die ik bij de bouwmarkt huurde. Wat een ongemeen zwaar kreng was dat. Ik, hulpeloze vrouw, kreeg het voor elkaar dat de bouwmarktmannen het gevaarte netjes in mijn auto ploften en een buurman was weer zo vriendelijk om zijn spierballen te laten rollen. Heerlijk dat mannen zo graag laten zien hoe sterk ze zijn. Verbeeld ik me het nu, of kunnen ze het wel waarderen dat ik in ieder geval probeer lastige ‘mannenklussen’ aan te pakken?

Het duurde een week, maar het lukte toch uiteindelijk om een redelijk recht terras te leggen. Nog nooit zoveel voldoening gehad als ik iedere morgen naar het kippenhok loop om de dames te voederen. Dus aan iedere vrouw met een gruwelijk lelijk achtertuintje zou ik willen zeggen: niet je man vragend aankijken, jij kunt dit ook. Girrrlpowerrrr! O ja, nog afgevallen ook. Dat willen wij vrouwen toch allemaal?