Cactus

Edwin Ubink tevreden over automatisering intern transport

‘Dit transportsysteem past echt bij onze manier van werken’

Geen treksysteem of lier is nodig om de roltafels bij cactus- en succulententeler Ubink automatisch te verplaatsen. Twee kleine shuttles en een automatische middenwagen doen al het werk. Deze nieuwe ontwikkeling levert een transportsysteem op dat weinig gevoelig is voor storingen.

Volop bouwactiviteiten op het bedrijf van Gert, John en Edwin Ubink in Kudelstaart. Het tot 50.000 m2 uitgegroeide cactus- en succulentenbedrijf is in revisie. Naast de bestaande kassen bouwden de broers vorig jaar een cabriolet-kas met foliedek (Prins), om zoveel mogelijk ultraviolet toe te laten in de succulenten. Dat brengt ze goed op kleur. Het totale assortiment van Ubink is breed. Van 300 verschillende soorten hebben ze minstens één hele tafel en er zijn er nog veel meer. “Wij proberen onze klanten ‘one-stop-shopping’ aan te bieden”, vertelt Edwin Ubink.

Tot voor kort werden alle roltafels op de kwekerij grotendeels met de hand verplaatst. Het bedrijf heeft bewust vrij brede paden. “We willen vrij frequent alle partijen beoordelen op eventuele aantastingen of beoordelen hoe snel de groei verloopt”, legt de teler uit. Hoewel de bezetting prioriteit heeft, wil hij er toch erg makkelijk bij kunnen. Inmiddels is er een geautomatiseerd transportsysteem van Logiqs Agro International geïnstalleerd dat past bij de wensen van de familie Ubink. Gert-Jan van Staalduinen en Dennis van Dijk van deze installateur leggen de uitgangspunten en de uitvoering uit.

Regenboog

Een regenboog bij zonsondergang

Die had ik nog nooit gezien. Wat kan Nederland toch mooi zijn, bedacht ik gisterenavond onderweg met ons bootje naar Leids Ontzet.

Druiven

Hoe de druif verdween uit het Westland

Met grote zekerheid kan ik zeggen dat iedere Westlander gruwt van de smaak van buitenlandse druiven. Dat staat gelijk aan verraad, want het Westland is groot geworden door de druiventeelt onder glas. De ondergang van de druiventeelt is het meest tekende voorbeeld van een bijna verloren ambacht dat moest wijken voor grootschaligheid.

“Niet rennen door de druivenkas”, riep mijn vader altijd, “want dan krijg ik stof op mijn druiven. Niet met je vingers aan de trossen zitten, want dan gaat de dauw er af.” Die regels kreeg ik als kleuter ingeprent voordat ik het heilige der heilige mocht betreden en daar hield ik me natuurlijk aan. Op ons bedrijf stonden naast wat kassen en open land ook twee druivenkassen. Eén met Frankenthaler, één met Alicante. Van die driehoekige bouwsels, waar druiven schuin omhoog worden geleid. De inhoud was een kostbaar bezit, want druiven zijn eigenlijk vanaf het begin van het ontstaan van de Westlandse tuinbouw een delicatesse geweest, die veel geld op bracht.