Reünie

Reünie Eben Haëzer School Monster

Anders dan de rest. Niet van het dorp. Zij van ‘over het bruggetje bij de geitenwei’ met die rode kat die zoveel vis at. Beetje eenling. Nogal artistiek. Altijd bezig met tekenen.

Dat ik rood haar had, sproeten, foute bril, scheve tanden, niet snel was met gym en een beetje te dik –al die dingen die me destijds onzeker en verlegen maakten- was iedereen vergeten. “Stomme bril? Welnee, die was hartstikke hip. En bij jou thuis was het zo leuk en gezellig. Ja, behalve die keer dat je moeder rode bietensalade maakte op je verjaardag. Dat was wat minder. Dat vonden wij maar vreemd en vies.”

Allemaal zijn we dit jaar vijftig geworden met gezinnen en opgroeiende kinderen die aanmerkelijk meer kansen krijgen dan wij. Wij keken gisteren met volwassen ogen terug op die pittig christelijke lagere schooltijd. Zo’n compleet ander beeld dan in mijn hersens is opgeslagen. Schoolfoto’s en poëzie-albums kwamen tevoorschijn, versjes werden hardop voorgelezen. Opvallend waren de goede herinneringen aan de dingen die we destijds maar suf en vervelend vonden, zoals twee uur lang breien bij juf ‘Muis’ of met z’n allen in de bus naar Den Haag om te leren zwemmen in dat koude en enge Regentessenbad.

Gemeenschappelijke deler was toch wel de tijd van wederopbouw. Onze ouders hadden het niet breed en sommige gezinnen waren wel erg omvangrijk. Als kinderen hadden we gewoon te gehoorzamen. Velen kwamen uit middenstandsgezinnen en moesten eigenlijk als vanzelfsprekend thuis veel bijspringen. Met z’n allen waren we jaloers op het meisje dat altijd mooie jurkjes droeg. Studeren? Dat was voor een enkeling weggelegd. Hoewel veel kinderen met gemak HAVO of VWO hadden kunnen halen kozen hun ouders voor de MAVO, die op veilige afstand van de kerktoren stond. Voor de HAVO moest je naar het boze, gevaarlijke Den Haag fietsen.

Opvallend veel klasgenoten wonen nog in Monster, slechts een enkeling vloog uit. Het is dus niet vreemd dat ik na die tijd niemand meer terug heb gezien. Ik ging naar de middelbare school in ’s-Gravenzande. Het was dus best een openbaring om gisteren het overgrote deel van mijn klas direct te herkennen. Tot in de details. Een trekje van een mond, een schaterlach en vooral hun stemmen.